Angst

Voor ik begin wil ik even een kleine disclaimer schrijven, ik heb nooit een officiële diagnose gehad. Ik zal dus proberen geen officiële benamingen te gebruiken. Wat ik schrijf is puur eigen ervaringen.

De afgelopen maand is het hebben van angsten weer even verergert. Voor mij een logisch, maar lastige gebeurtenis. Het switchen van school heeft mij redelijk veel stress opgeleverd en raad is waar stress voor zorgt? Jaaaaa paniekaanvallen! Feest!

Dus wat doen we wanneer ons hoofd overloopt? Ja het internet gebruiken als perfecte dump locatie voor je verhaal. En dat is precies wat ik nu ga doen.

Wanneer het hebben van zoveel angst (anxiety klinkt zoveel passender terwijl het gewoon het vertaalde woord is) begonnen is weet ik eigenlijk niet. Hoewel sommige dingen op de middelbare school zijn ontstaan waren er daar voor ook al problemen.

Vanaf jongs af aan heb ik al enorm veel moeite met afscheid nemen. Of ik nou ging huilen als m'n ouders mij afzetten om bij oma te logeren of wanneer ze mij weer op kwamen halen maakte niet uit. Ook was het huilen na twee weken op vakantie zijn, of als ik naar een verjaardag van een vriendinnetje ging. En zelfs nu. Elke keer als ik van het nieuwe huis even terug ga naar m'n ouders is het huilen dat ik Mats niet ga zien, en als ik weer bij m'n ouders weg ga is het huilen dat ik daar weer weg ga. MEGA vermoeiend.

Wat vroeger mijn gedachtes tijdens zo iets waren kan ik mij echt niet meer herinneren. Ondertussen gaan de meest irrationele gedachtes die je kan hebben door mij heen "wat als ze nu dood gaan", "straks raak ik ze kwijt". Natuurlijk weet ik dat dit gewoon doom denken is. En na een goede partij huilen en alsnog weg gaan gaat het wel daarna.

Het met mensen afspreken is ook zo iets stoms. Ik weet nog wel dat als ik vroeger naar mijn beste vriendinnetje ging ik letterlijk 5 tot 10 minuten onder de overkapping ging staan om moed te verzamelen om naar binnen te gaan. Ik zag die meid bijna 7 dagen per week. Toen wist ik niet dat de ervaring die ik toen had een paniekaanval was, maar terug kijkend is dit wel heel duidelijk.

Als ik nu een afspraak heb, of dit nou stage zou zijn, een intake gesprek of zelfs als ik met vrienden wat wil doen. Heb ik precies het zelfde gevoel en dit los ik ongeveer nog op dezelfde manier op. Ik kom eerder op de afgesproken plek of net om een hoekje, ik kom op adem en maak mezelf gereed voor de afspraak.

Sommige voor de meeste mensen simpele dingen kunnen voor mij echt als een dag taak voelen en al de stress, adrenaline, paniek en gedachtes kunnen mij in een uur enorm uit putten.

Heb jij er wel is over nagedacht hoe stressvol oversteken kan zijn? Nee? Logisch, toch kan ik niet zomaar oversteken. Spontaan mensen langs? Of nog erger ergens naar toe? Zou geen probleem moeten zijn toch, ha. Grapjas. Zonder 3 paniekaanvallen gaat dat echt niet werken. Daarnaast ben ik waarschijnlijk mega stil omdat ik mijn gedachtes gewoon niet goed genoeg op een rijtje krijg om te praten.

Er zijn zoveel meer voorbeelden waarbij er een angst is waarvan je weet dat het irrationeel is. Waar je op je eigen manier mee omgaat, maar waarbij het soms zo fijn zou zijn als je het niet had. Als je niet elke keer een drempel over moet om dingen te gaan doen. Of dat je het mensen goed zou kunnen uitleggen. Want mensen die hier geen last van hebben zullen het niet snappen. Zullen denken dat je je aanstelt. Zelf denk ik dat ook nog wel is. Waarom kunnen andere dit wel en kost het mij zo-veel energie?

Ik schrijf dit niet om zielig gevonden te worden. Totaal niet. Want ik kan er mee om gaan. Ik doe dingen, soms op mijn eigen manier, maar ik doe ze wel. Ik probeer over alle drempels die ik tegen kom heen te stappen. Soms heb ik hier een schop onder mijn kont voor nodig. Maar dan doen we het alsnog.
Ik schrijf dit om de gedachtestorm in mijn hoofd te stillen.

Want als het uit mijn hoofd is kan het de rest van mijn stress niet verergeren :)
Dat is een van de dingen die ze mij tijdens de assertiviteitstraining hebben verteld en ook al had ik mijn blog toen al dat is misschien het beste advies geweest wat ze me hebben kunnen geven. Het is goed om het soms eens van een ander te horen.

Als je dit allemaal hebt gelezen, jeetje doorzetter! Dankjewel <3 en tot een volgende keer.