Pff je hebt van die nachten waar je niet kan slapen omdat je te druk aan het malen bent, te zenuwachtig voor iets dat komen gaat. Wat voor mij op zo'n avond werkt is de woorden, het niet samenhangende verhaal opschrijven. Er een verhaal van maken. De zinnen laten samen komen. Tijdens die tijden verlang ik ineens terug naar mijn blog, een inactief stukje op het wereldwijdeweb.
De reden dat ik niet kan slapen is mij vrij duidelijk vanavond. Na mijn laatste ziekenhuis bezoek vier weken geleden heeft de maag/darm/lever arts aangeraden een afspraak te maken met een diëtiste. Omdat mijn (onder)gewicht toch wel iets was waar we aan moesten werken. Toen was ik nog heel enthousiast, het leek mij een goed idee zou het gelijk maandag doen.
Twee weken gingen voorbij en ik had opnieuw een afspraak met diezelfde arts. Tijdens deze bel afspraak hadden we het over de goed aangeslagen behandeling en de diëtiste.. Ja de diëtiste die ik nog niet gebeld had. Waarom deed ik het nou niet gewoon?
Pas toen ik vandaag eindelijk de ballen had om een mail te sturen en bleek dat ik morgen direct kon komen kwam de aap uit de mouw. In de auto had ik een kort gesprek met paps: "morgen heb ik een afspraak bij de diëtiste.." 'oh! Wat fijn!' "Ik vind het doodeng" 'maar waarom dan? Ze zal je alleen vertellen wat je moet doen'. Ik nam even een moment om na te gaan waarom ik nou eigenlijk zo angstig was. "Zie gewoon heel erg op tegen de spiegel die mij voorgehouden word."
En dat is het precies. Het feit dat ik ergens heen ga om te praten over mijn grootste onzekerheid.
Het is de laatste tijd makkelijk praten over het pesten van vroeger, of over de enorm donkere periode waar ik in heb gezeten. Het is makkelijk om te praten over dingen die mij dwars zitten (pennen die open staan, een tekening die ik niet mooi genoeg vind terwijl die eigenlijk heel goed gelukt is). Maar praten over iets wat veel dieper zit dan dat. Nee dat doe ik niet vaak.
Als geen ander weet ik hoe in het afgelopen jaar mijn botten verder zijn gaan uitsteken, hoe ik mijn armen niet meer omhoog moet doen om lichtelijk ergens ribben te zien, hoe je mijn buikspieren kan zien en niet omdat ik ze zo goed getraind heb.. Nee omdat er niks meer op zit. Broeken die strak horen te zitten die dat nu niet meer zijn.
Nou is het een puntje dat ik pas net in de fase zat dat ik mijn lichaam begon te accepteren. Eigenlijk is het iets dat ik altijd verafschuwt heb. Juist het laatste jaar kon ik in de spiegel kijken en wel een leuke meid zien. Nu kijk ik in de spiegel en zie ik botten.
Dat iemand mij morgen gaat beoordelen op m'n lichaam, dat mij verteld gaat worden dat ik inderdaad te dun ben.. It freaks me out.
Zowel mijn lichaam als m'n onzekerheid zit mij de laatste tijd sowieso meer dwars. Wat weer zorgt voor meer stress wat weer zorgt voor meer onzekerheid en so on.
Zoals ik iets eerder al even vlug aanstipte is de behandeling goed gelukt, na bijna 10 maanden met enorme pijn geleefd te hebben is het nu voorlopig weg. Helaas is hier nog niet alles mee gezegd, in de afgelopen maanden heb ik van verschillende andere dingen pijn gehad: gewrichts- en spier pijn, benen waar ik ineens door heen zakte, wazige ogen, geen eten binnen kunnen houden en enorme vermoeidheid. Hoewel ik dacht dat alles vanuit die buikpijn kwam weet ik dat momenteel niet zo zeker. Zelfs na de buikpijn weg is ben ik wakker geworden zonder gevoel in m'n benen, dat ik ze niet kon bewegen tot ongeveer een uur later. Zelfs na dat het weg is heb ik een week niks binnen kunnen houden. Na een weekend niks doen voelt het alsof ze accupunctuur naaldjes in mijn lichaam hebben gepropt 's nachts. En mijn gewrichten met schuurpapier werken in plaats van met gewrichtsvloeistof. Het kan natuurlijk nog weg trekken als m'n lichaam weer gewend is aan lichaam zijn maar voor nu is het vrij irritant.
Het liefst zou ik gewoon gaan werken, die drie dagen bij de zeeman waren super! Maar helaas zat ik daarna weer huilend bij de huisarts of ze astjeblieft iets voor mij kon betekenen. En ook nu gaat het nog niet lukken. Na 3 lessen op school is mijn muntje op.
Heb nog wel meer om over te schrijven, maar dat komt een andere keer wel. Het is al een super lang stuk. School en de paniekaanvallen/stress zal een nieuwe post wel. Voor nu gaan we weer proberen te slapen. Als je het helemaal tot hier hebt gelezen, dankjewel. ❤
Geen opmerkingen:
Een reactie posten