2016 waar ben je gebleven?

Dit jaar... Wat een jaar. Er is zoveel gebeurt, maar ik mis de helft. De grote gebeurtenissen van het nieuws krijg ik allemaal wel mee. De kleinere dingen zoals de verhalen en avonturen op stal of op school die allemaal niet.

Voor mij is dit een jaar geweest van ziekte. Natuurlijk waren er ook leuke dingen en die ga ik eerst is opsommen.

Begin dit jaar ben ik een weekendje naar de achterhoek geweest met m'n vriendje. Ik heb een naaimachine gekocht (helaas nog niet veel mee gedaan vanwege de energie die het mij kost). Heel erg blij was ik toen ik te horen kreeg toch over te mogen naar mijn examen jaar (mits er wat aanpassingen in mijn profiel gedaan zouden worden, wat nu weer voor stress zorgt ). Animecon was ook zeker een van de hoogte punten. En dan die ene dag Abunai! ook. Het vele pokemons vangen was ook geweldig, gewoon een dagje naar zeeland omdat daar toevallig een pokemon go event was x'D. Ben heel blij dat we naar Doel geweest zijn (en dat het regende en donker was maakte het alleen maar extra creepy).
Het (mid)weekje in de ardennen moet er zeker bij staan want dit was wel echt een van de beste herinneringen voor dit jaar. En dan als laatste, dat ondanks alles vriendlief nog steeds bij mij is. Hij heeft mij zo enorm geholpen en gesteund!

Dit is een langer stukje geworden dan ik had verwacht.

Maar dit jaar stond vooral in het teken van ziekte en pijn. Beginnend vorig jaar december en helaas nog steeds bezig.
Na 9 maanden met extreme buikpijn is dat succesvol behandeld. Maar helaas haalt dat niet weg dat ik heel veel last van m'n benen heb, moeite heb met scherpstellen, soms ineens heel misselijk ben en niks kan binnen houden. Elke keer komt er wel iets naar voren wat "het ergste is". Dus na de behandeling van mijn maag darm lever arts ben ik terug gegaan naar mijn huisarts met de klachten over mijn uitvallende benen, wazige zicht, minder goed gehoor en pijn in spieren en gewrichten. -Ga maar aan de magnesium was zijn advies- daar schoten we dus niks mee op. Volgende week opnieuw een afspraak, want het is gewoon niet goed.

Misschien is het meest frustrerend ook wel dat de dingen die ik wíl doen gewoon niet kunnen. School bijvoorbeeld. Ik ben nog nooit zo bang geweest, zo vroeg in het jaar, dat ik het niet ga halen.. (als ik heel eerlijk ben zie ik het somber in, maar aangezien ik niet aangenomen kan worden op de HBO opleiding met deel certificaten ga ik ook geen vakken laten vallen om mijn lichaam meer rust te geven). 's Ochtends niet je bed uit kunnen komen omdat je benen het niet doen, wat er voor zorgt dat ik bijna elke dag mijn eerste 2 lessen mis. Als ik dan 's middags mijn lessen gehad heb gewoon niks meer kunnen van de pijn en vermoeidheid. En ik wil zo graag dingen doen. Naar mijn paard gaan is eerder uitzondering dan regel tegenwoordig, het totaal niet fit voelen is ook super naar en dan dat geheugen.. Wat een ramp is dat. Namen is iets waar ik nooit goed in ben geweest, maar als ik het vlak voor de les/toets door las wist ik het altijd op het moment wel.. Nou nee. Ik vergeet nog wat ik 's ochtends gegeten heb tegenwoordig.

Als ik iets hoop voor 2017 is dat ze achterhalen wat er aan de hand is en dat er iets aan te doen is. Ik ga duimen en hard ook, want een jaar zoals dit is echt verschrikkelijk.

Drukte in mijn hoofd

Pff je hebt van die nachten waar je niet kan slapen omdat je te druk aan het malen bent, te zenuwachtig voor iets dat komen gaat. Wat voor mij op zo'n avond werkt is de woorden, het niet samenhangende verhaal opschrijven. Er een verhaal van maken. De zinnen laten samen komen. Tijdens die tijden verlang ik ineens terug naar mijn blog, een inactief stukje op het wereldwijdeweb.

De reden dat ik niet kan slapen is mij vrij duidelijk vanavond. Na mijn laatste ziekenhuis bezoek vier weken geleden heeft de maag/darm/lever arts aangeraden een afspraak te maken met een diëtiste. Omdat mijn (onder)gewicht toch wel iets was waar we aan moesten werken. Toen was ik nog heel enthousiast, het leek mij een goed idee zou het gelijk maandag doen.

Twee weken gingen voorbij en ik had opnieuw een afspraak met diezelfde arts. Tijdens deze bel afspraak hadden we het over de goed aangeslagen behandeling en de diëtiste.. Ja de diëtiste die ik nog niet gebeld had. Waarom deed ik het nou niet gewoon?

Pas toen ik vandaag eindelijk de ballen had om een mail te sturen en bleek dat ik morgen direct kon komen kwam de aap uit de mouw. In de auto had ik een kort gesprek met paps: "morgen heb ik een afspraak bij de diëtiste.." 'oh! Wat fijn!' "Ik vind het doodeng" 'maar waarom dan? Ze zal je alleen vertellen wat je moet doen'. Ik nam even een moment om na te gaan waarom ik nou eigenlijk zo angstig was. "Zie gewoon heel erg op tegen de spiegel die mij voorgehouden word."

En dat is het precies. Het feit dat ik ergens heen ga om te praten over mijn grootste onzekerheid.

Het is de laatste tijd makkelijk praten over het pesten van vroeger, of over de enorm donkere periode waar ik in heb gezeten. Het is makkelijk om te praten over dingen die mij dwars zitten (pennen die open staan, een tekening die ik niet mooi genoeg vind terwijl die eigenlijk heel goed gelukt is). Maar praten over iets wat veel dieper zit dan dat. Nee dat doe ik niet vaak.

Als geen ander weet ik hoe in het afgelopen jaar mijn botten verder zijn gaan uitsteken, hoe ik mijn armen niet meer omhoog moet doen om lichtelijk ergens ribben te zien, hoe je mijn buikspieren kan zien en niet omdat ik ze zo goed getraind heb.. Nee omdat er niks meer op zit. Broeken die strak horen te zitten die dat nu niet meer zijn.

Nou is het een puntje dat ik pas net in de fase zat dat ik mijn lichaam begon te accepteren. Eigenlijk is het iets dat ik altijd verafschuwt heb. Juist het laatste jaar kon ik in de spiegel kijken en wel een leuke meid zien. Nu kijk ik in de spiegel en zie ik botten.

Dat iemand mij morgen gaat beoordelen op m'n lichaam, dat mij verteld gaat worden dat ik inderdaad te dun ben.. It freaks me out.

Zowel mijn lichaam als m'n onzekerheid zit mij de laatste tijd sowieso meer dwars. Wat weer zorgt voor meer stress wat weer zorgt voor meer onzekerheid en so on.

Zoals ik iets eerder al even vlug aanstipte is de behandeling goed gelukt, na bijna 10 maanden met enorme pijn geleefd te hebben is het nu voorlopig weg. Helaas is hier nog niet alles mee gezegd, in de afgelopen maanden heb ik van verschillende andere dingen pijn gehad: gewrichts- en spier pijn, benen waar ik ineens door heen zakte, wazige ogen, geen eten binnen kunnen houden en enorme vermoeidheid. Hoewel ik dacht dat alles vanuit die buikpijn kwam weet ik dat momenteel niet zo zeker. Zelfs na de buikpijn weg is ben ik wakker geworden zonder gevoel in m'n benen, dat ik ze niet kon bewegen tot ongeveer een uur later. Zelfs na dat het weg is heb ik een week niks binnen kunnen houden. Na een weekend niks doen voelt het alsof ze accupunctuur naaldjes in mijn lichaam hebben gepropt 's nachts. En mijn gewrichten met schuurpapier werken in plaats van met gewrichtsvloeistof. Het kan natuurlijk nog weg trekken als m'n lichaam weer gewend is aan lichaam zijn maar voor nu is het vrij irritant.

Het liefst zou ik gewoon gaan werken, die drie dagen bij de zeeman waren super! Maar helaas zat ik daarna weer huilend bij de huisarts of ze astjeblieft iets voor mij kon betekenen. En ook nu gaat het nog niet lukken. Na 3 lessen op school is mijn muntje op.

Heb nog wel meer om over te schrijven, maar dat komt een andere keer wel. Het is al een super lang stuk. School en de paniekaanvallen/stress zal een nieuwe post wel. Voor nu gaan we weer proberen te slapen. Als je het helemaal tot hier hebt gelezen, dankjewel. ❤

Alleen groei als je het toelaat.

Het hebben van een vriend die alles op een hoger tempo doet dan jij zelf heeft zo zijn voordelen, maar ook zeker een aantal nadelen. Doe ik liever alles een beetje rustig aan, kijk graag de kat uit de boom, analyseer graag of iets wel of niet een veilige situatie is en probeer ik veranderingen rustig door te voeren. Is hij juist het tegenover gestelde, wanneer hij wat bedenkt moet dat ook gebeuren en snel. Wat hele leuke spontane herinneringen kan brengen, maar omdat wij hierin best verschillen ook stress en opinie verschillen.

Het gene waar ik mij enorm op verkeken heb is hoeveel je leert in een relatie, over de ander, over jezelf, over mensen en verschillende manieren van doen. En hoeveel je kunt groeien. Als je verandering toe laat. Toen ik een tijdje terug mezelf realiseerde hoeveel ik aan mijn vriend hing, hoeveel ik hem nodig had om mij blij te voelen raakte dat mij toch wel. Enerzijds is het mooi dat iemand zoveel voor je kan betekenen. Dat iemand je zo veilig kan laten voelen. Anderzijds is het ook iets heel naars, wie wilt er nou afhankelijk zijn van iemand anders? Nou ik niet. Altijd was ik degene die mij blij kon maken, waarom nu ineens niet meer? Dat was het moment dat ik besloot dat ik wilde veranderen. Opnieuw mezelf blij kunnen maken, groeien naar een betere ik en dat kunnen delen met mijn vriend.

Op ongeveer het zelfde moment (of misschien iets later zelfs) besefte mijn vriend dat hij ook moest veranderen. Door een aantal factoren in zijn leven is hij genoodzaakt om sneller te groeien dan dat hij ooit gedaan heeft.

Terwijl ik nog aan het bedenken was hoe ik dit ging aanpakken, het zoeken naar boeken, maar nog geen echte veranderingen door te voeren (oke ik had contact gehad met mijn hopelijk toekomstige HBO opleiding en de studie vereniging, keek naar huisjes in de omgeving maar niks concreets) , was hij al enorme sprongen aan het maken en realiseerde hij zich dat hij niet met iemand wilde zijn die niet op eigen benen kon staan en kaartte hij dit bij mij aan. Dit was de schop onder mijn kont die ik nodig had. Het moment dat de knop echt om ging. En iets waar ik heel dankbaar voor ben.

Die avond stuurde hij mij een video die tot op de dag van vandaag nog elke dag invloed op mij heeft. Het is een geanimeerde boeken recensie van het boek "The 7 habits of highly effective people" van Stephen Covey. Ik raad je aan de video te kijken, dat kan door HIER te klikken of onderaan de pagina te kijken.

het boek is binnen!

Het begint gelijk al, laat de dingen waar je niks aan kunt veranderen en verander de dingen die je niet met rust kan laten. Sinds ik met m'n buik aan het kloten ben ben ik een beetje in de put geraakt, de pijn ging niet weg en ik heb alles een beetje laten zitten. Deed m'n best voor school, maar dat ging niet en ook die klap kon ik eigenlijk al niet meer opvangen. Na een aantal huisarts/ziekenhuis bezoeken en doorgestuurd te zijn naar de psycholoog heb ik het een beetje laten zitten. Elke keer te horen krijgen dat ze niks konden vinden en "het zou in je hoofd kunnen zitten" maakte mij ook niet gelukkiger. En ik werd een ongelukkige bank zitter. Met mijn kruik. { little side note: 3 weken terug bij de natuurgeneeskundige geweest, daar homeopatische middelen van gekregen en die helpen wel tegen de vermoeidheid, het door de benen zakken en al die zaken, maar helaas niet tegen de pijn}

Had ik dit anders aan kunnen pakken, ja waarschijnlijk wel. Niet opgeven was een goede geweest. Leerpunt 1. niet opgeven. Wat is een andere manier om met de situatie om te gaan? doorzetten, terug naar de huisarts en mij niet weg laten sturen.

Dan is het tweede punt uit het filmpje " begin with the end in mind" oftewel, begin met het einde in gedachte, wat wil je dat er over jou gezegd word op je begrafenis? Niet dat je zo negatief was, of dat je het zo zwaar had op de bank met je kruik, nee vaak zijn het dingen als ik wil een goede ouder zijn, ik wil iets betekend hebben voor de maatschappij. Stel dat je nu dood zou gaan, wordt er gezegd wat je wilt? Nee? Hoe ga je dat veranderen?
Leerpunt 2. leef je leven en ga uit die comfortzone. 

Het derde punt. Stel je prioriteiten. De afgelopen 2 weken heb ik school voor alles gezet. Ook voor de huisarts en waarom? Omdat de kans dat ik toch nog over kan gaan voor mij belangrijker is dan een week eerder van de pijn af. Want als er nu wel wat gevonden zou worden zou dat betekenen dat ik een heel jaar over moet doen, waardoor ik dus 2 jaar verspilt heb in plaats van 1 jaar met pijn geleefd hebben. Wordt er nou niks of iets chronisch ontdekt dan moet ik er toch mee leren omgaan.

Dit zijn toch wel de bouwstenen waarop je meer moet gaan bouwen. Ondertussen heb ik het boek binnen en worstel ik me door de 20 pagina's aan lovende woorden en twee voorwoordes heen. Oh ja en ik maak morgen mijn laatste 3 toetsen en dan is het wachten over het verlossende woord. Ga ik wel of ga ik niet door naar het Havo examen (ondanks dat ik zeg maar 6 maanden van school gemist heb).

Waar ik met dit verhaal naar toe wilde, zoals altijd heb ik geen idee. Het zat in mijn hoofd en moest eruit. Zullen we maar gaan voor "verandering is goed" of  "Begin met het einde in gedachte". Dankjewel weer voor het lezen. ♥

Een update over het leven.

[24-02-2016] 

Ondertussen ben ik al verschillende keren opnieuw begonnen met dit te schrijven. Weet niet zo goed waar ik moet beginnen, wat ik nou eigenlijk kwijt wil. Het is meer dat ik het op wil schrijven voor mezelf. 

Na bijna 3 maanden pijn en ziekte ben ik er nu echt helemaal klaar mee. 3 maanden pf huisarts/ziekenhuis. Onderzoek op onderzoek waar niks uit komt. Ook 3 maanden waar ik super veel school gemist hebt (ik huil dit ga je echt zo erg aan m'n cijfers zien).

Maar aangezien er nog niks uit gekomen in ben ik een beetje bang dat het gewoon een blijvend iets is. Dus dat ik er maar mee om moet gaan. 

Daarbij heb ik afgelopen week besloten om weer alles op te pakken. Ik probeer nu een volledige periode van school weer in te halen en dan vanaf volgende week weer (zoveel mogelijk) naar school. 

Maar ook, en dit is een grotere verandering, heb ik besloten yoga te gaan doen. De reden hier voor is in eerste instantie weer gezonder worden, maar er zijn zoveel bijkomende voordelen van yoga. Heb ook besloten mijn oefeningen soms te filmen zodat ik uiteindelijk de verbetering kan zien. 

Op het moment is het een korte Work-out 

(Deze video https://youtu.be/v7AYKMP6rOE ) waarna ik echt al helemaal gesloopt ben. Maar het gaat beter worden. Ik ga beter worden.

En snel ook want word helemaal gek van die pijn.

Dankje voor het lezen. Zie jullie snel weer <3